۲۶ ۰

بعضی وقتها دوست دارم یک گوشه تنها بشینم و فکر کنم، اونقدر فکر کنم تا همونجا خوابم بگیره. به اینکه چرا آدم ها اینقدر ستمگر و ظالم شدن، اون روزِ اول چیزی به اسم ظلم نبود، این ما بودیم که بانی بوجود آمدن اون شدیم. هرکی از راه رسید این آتیش مخوف و شعله ورتر کرد، تا اینکه امروز به جایی رسیدیم که به خاطره خواسته های خودمون حاظریم از همه چیز و همه کس بگذریم، حاظریم همه از دستمون ناراحت باشن ولی به اون چیزی که دوست داریم برسیم. کاش می شد هر روز صبح که بیدار میشیم قلبامون و در بیاریم، مثل آیینه تمیزشون کنیم تا جایی که عکس خودمون و توشون ببینیم. کاش می شد همه دیوارها، همه فاصله ها از بین میرفتن، باهم زندگی میکردیم و به هم عشق می ورزیدیم. چی می شد این غرور از بین می رفت، تا وقتی کسی از دستمون ناراحت می شد با یک معذرت خواهی ساده دوباره دلش و بدست بیاریم.

اما نه! نقطه نظرهای من چه اهمیتی داره؟ این عمل منه که میتونه تغییرات شگرفی در جهان بوجود بیاره

پس خدایا ازت می خوام که این قدرت و بهم بدی تا همه کسانی و که تحملشون واسم مشکله دوست داشته باشم، چون عشق ورزیدن به کسانی که شیرین و نازنین و دوست داشتنی اند کارِ آسانیست.