در میانه صحرا ایستاده بود و به پهنه افق می نگریست.

خورشید مغرور و با چهره ای دژم نظاره گر مرد بود . چند لکه ابر در گوشه ای از آسمان سرگرم بازی بودند ؛ و باد در گوشه ای آرام غنوده بود . بناگاه غریو خورشید برخواست : " ابرک !!! " ابر بچه ای بسرعت از میان جمع ابرها جدا شد و پیش رفت ؛ خورشید اشاره ای به مرد کرد و گفت : "می شناسیش ؟ " ابر بچه با صدایی لرزان پاسخ داد : " نه " خورشید بار دیگر بنظاره مرد پرداخت . ابر بچه به خود جرات داده و پرسید : " سرورم ، خطایی انجام داده است ؟ " خورشید فریاد برآورد : " نمی بینی ؟ آن مرد را نمی بینی ؟ تمامی صحرا را بسان جهنم کرده ام و او حتی عرق را از چهره اش نمی زداید !نمی بینی ؟ از سپیده دمان تا کنون تمامی نیزه های خود را بر او کوفته ام و او باز ایستاده است بی تغییر؛ مرا ، شکوه مرا ، عظمت مرا و قدرت مرا به تمسخر گرفته است ؛ مرا بخشم آورده . "

خورشید بار دیگر نگاهی سرشار از خشم بر مرد افکند و سپس بانگ برداشت : " باد ، بادکجایی ؟ " باد به سرعت پیش آمد و سر فرو آورد . خورشید خطاب به ابر گفت : " تمامی سپاهت را گرد آور و بر این مرد بتاز . یا سر مغرورش را فرود آور یا دیگر بازنگرد . " باد مطیعانه بار دیگر سر فرو آورد.

باد از سپاه خود سان می دید : ابرهای بارانزای استوایی ، ابرهای سیاه قطبی ، گردبادهای دریایی ، تندبادهای صحرایی و . . . . همه و همه گرد آمده بودند . باد گره بر جبین پیشاپیش سپاه ایستاد و دمان غرید : " آن مرد را می بینید ، آن مرد سرور ما را به خشم آورده است ، خردش کنید ! " با غریو باد هجوم آغاز شد . صحرا بسان شب قیرگون شد ؛ سپاهیان باد چنان زنگیان مست دمان بر او یورش بردند ، کوبیدند ، کوفتند ، تیغ بر کشیدند ، زخم زدند و دوباره کوفتند باز و باز و باز . . . .

گاه غروب نزدیک می شد ، خورشید آماده رفتن به نیمه دیگر شده بود اما شوق دیدار قامت در هم شکسته مرد کماکان مانع عزیمتش بود . اندک اندک از دور گرد و غباری دیده می شدگرد و غبار نزدیک و نزدیکتر شد و در یک آن جهان پیش چشمان خورشید تیره و تار شد . این باد بود که باز می گشت : زخم خورده ، پریشان ، به عقبداری چند نسیم و ابربچه !!! و در انتهای وسعت دید مرد کماکان ایستاده بود . تنها !!!

خورشید برای آخرین بار در چهره مردی که از او شکست خورده بود نگریست : جوان بود ، با چشمانی به رنگ شب و نگاهی به رنگ مرگ که تنها یک حرف در نگاهش بود : " که مرا تا مرگ گامی بیشتر فاصله نیست با من مستیز ! " و بناگاه حقایق برایش روشن شد .او از مصافی سخت بازگشته بود ، از مصافی جان فرسا ، از مصاف تبدیل ما به من ، از مصاف تنها شدن .